Terug aan het meer. Hoezo regen? heerlijk op terrasje mijn lunch gegeten! Gisteren terug gekomen. Eindelijk...Vreemde in mijn eigen huis. Een aantal dingen zijn al onderweg in een container en er zijn nieuwe dingen bijgeplaatst. Mijn tv heeft plaats gemaakt voor een tv die de hele muur beslaat. Gisteren meteen even bij Flavio langs gelopen. Uitgebreid nog even gesproken en toen terug naar het restaurant waar de neef van mijn vriend ons trakteerde op een heerlijke maaltijd.
Vanochtend vroeg opgestaan en een wandeling gemaakt langs het meer. Toch bizar dat ik het nu zes maanden moet missen. Net een beetje alles op de rol, net voorbereid op een zomer aan het meer...en dan dit. Stiekem had ik nog gehoopt op een andere werkgever dichterbij. De oliebussiness is echter vooral in handen van Amerikanen en Russen. Ik ga dit missen. Halverwege de terugweg kom ik Mirka tegen. Ik ken haar vooral dankzij mijn bemoeienissen met de facebookpagina van Lago di Garda. Spreek haar niet zo vaak maar nu hebben we een half uur op een steen gezeten en gekletst. Over wat er gebeurd is, hoe snel en bizar alles een wending kan nemen. Met tranen in de ogen ben ik verder gelopen.
Bijna thuis en ik zie mijn vriend met enveloppen zwaaien...Eerste klas hoor ik hem juichen. Ze zijn er, de tickets..Moet ik nu blij zijn? Ik doe maar alsof want ik weet hoe schuldig hij zich voelt over dit alles. Het goede nieuws kwam toch. Een open ticket waarmee ik heen en terug kan naar Europa. Ik weet het wel...in de zomer keer ik even terug. Zeker weten! Ik ruik de pasta, de geur die het huis uitkomt. We settelen ons op ons terrasje en mijn vriend komt met de pasta, de verse jus en een glas wijn. La Vita e bella! Laat ik maar even genieten van iedere seconde Italië. Het vertrek komt dichterbij...
Het bezoek aan mijn schoonouders in Brecia gisteren was ook emotioneel. Het vertrek van zes maanden zien ze als een hele periode. Had liever verzachtende woorden gehoord maar ik snap het wel.
Straks nog even de wandelschoenen aan voordat we gaan eten, nog even weer genieten van het meer..nog even genieten van de omgeving...tot snel allemaal! ciao ciao e a presto!
Vanochtend vroeg opgestaan en een wandeling gemaakt langs het meer. Toch bizar dat ik het nu zes maanden moet missen. Net een beetje alles op de rol, net voorbereid op een zomer aan het meer...en dan dit. Stiekem had ik nog gehoopt op een andere werkgever dichterbij. De oliebussiness is echter vooral in handen van Amerikanen en Russen. Ik ga dit missen. Halverwege de terugweg kom ik Mirka tegen. Ik ken haar vooral dankzij mijn bemoeienissen met de facebookpagina van Lago di Garda. Spreek haar niet zo vaak maar nu hebben we een half uur op een steen gezeten en gekletst. Over wat er gebeurd is, hoe snel en bizar alles een wending kan nemen. Met tranen in de ogen ben ik verder gelopen.
Bijna thuis en ik zie mijn vriend met enveloppen zwaaien...Eerste klas hoor ik hem juichen. Ze zijn er, de tickets..Moet ik nu blij zijn? Ik doe maar alsof want ik weet hoe schuldig hij zich voelt over dit alles. Het goede nieuws kwam toch. Een open ticket waarmee ik heen en terug kan naar Europa. Ik weet het wel...in de zomer keer ik even terug. Zeker weten! Ik ruik de pasta, de geur die het huis uitkomt. We settelen ons op ons terrasje en mijn vriend komt met de pasta, de verse jus en een glas wijn. La Vita e bella! Laat ik maar even genieten van iedere seconde Italië. Het vertrek komt dichterbij...
Het bezoek aan mijn schoonouders in Brecia gisteren was ook emotioneel. Het vertrek van zes maanden zien ze als een hele periode. Had liever verzachtende woorden gehoord maar ik snap het wel.
Straks nog even de wandelschoenen aan voordat we gaan eten, nog even weer genieten van het meer..nog even genieten van de omgeving...tot snel allemaal! ciao ciao e a presto!