Kerst. Alles is in kerststemming. Gezelligheid aan het meer. Kerstmarkten, alles is versierd en volledig ingericht naar kerst. Ook onze winkel. We hebben het mooi ingericht en het is een feestje om er in te staan. Toch is er dit jaar een klein zwart randje aan kerst. We zijn hier in Italië dit jaar en mijn lieve vriendje heeft de hele famiglia uitgenodigd op kerstavond.
Heerlijk. Veertien mensen. Waaronder mijn lieve schoonmoeder. Bij mijn schoonmoeder, ze kan dit gelukkig niet lezen (hoop ik), gaan alle Italiaanse cliché’s op. Ze beschermt zoonlief aan alle kanten en ik doe niets goed. En nu moet ik, samen met haar, zorgen voor de maaltijd. Ik moet met haar samenwerken. Ik heb één keer eerder als kaaskop pasta gemaakt voor mijn schoonouders. Ik herinner me nog een flauw glimlachend gezicht van mijn schoonmoeder die haar hoofd lichtjes schudde alleen al bij het zien van mijn pasta. Schoonpapa maakte nog een complimentje maar mama moest er alleen maar om glimlachen. “ach, ze is Nederlandse en moet nog een hoop leren, dat geeft niet…” sprak ze tot haar zoon. Niet eens tot mij, nee…tot zoonlief. Ik wilde de pan met saus over haar heen gieten maar kon me tijdig inhouden.
En nu met kerst, ik zie het echt niet zitten, moet ik met haar samen in één kleine keuken koken. Heb er nu al buikpijn van. De laatste keer kwam ze binnen, streek met haar vinger over de vensterbank, keek naar haar vingertopje en veegde deze vervolgens af aan haar jas.
Een uur later liep ze met een stofdoek door het huis.”Toch lief”, sprak vriendlief. Ik had hem bijna vermoord. ’s Avonds heb ik staan te janken van boosheid.Kortom, het wordt een roerige kerst!
Morgen sta ik weer alleen in de winkel. Flavio had het verdiend om een dag vrij te zijn vond hij. Ik ook…Vorige week mocht ik tenslotte weg. Morgenavond gaan we op bezoek bij vrienden en even de zinnen verzetten. Voor nu wens ik u, en ik hoop dat u alvast met me meeleeft richting kerst, een fijne avond. Gelukkig duurt kerst hier maar één dag!
Geniet er van en tot snel! Ciao ciao e a presto!
Heerlijk. Veertien mensen. Waaronder mijn lieve schoonmoeder. Bij mijn schoonmoeder, ze kan dit gelukkig niet lezen (hoop ik), gaan alle Italiaanse cliché’s op. Ze beschermt zoonlief aan alle kanten en ik doe niets goed. En nu moet ik, samen met haar, zorgen voor de maaltijd. Ik moet met haar samenwerken. Ik heb één keer eerder als kaaskop pasta gemaakt voor mijn schoonouders. Ik herinner me nog een flauw glimlachend gezicht van mijn schoonmoeder die haar hoofd lichtjes schudde alleen al bij het zien van mijn pasta. Schoonpapa maakte nog een complimentje maar mama moest er alleen maar om glimlachen. “ach, ze is Nederlandse en moet nog een hoop leren, dat geeft niet…” sprak ze tot haar zoon. Niet eens tot mij, nee…tot zoonlief. Ik wilde de pan met saus over haar heen gieten maar kon me tijdig inhouden.
En nu met kerst, ik zie het echt niet zitten, moet ik met haar samen in één kleine keuken koken. Heb er nu al buikpijn van. De laatste keer kwam ze binnen, streek met haar vinger over de vensterbank, keek naar haar vingertopje en veegde deze vervolgens af aan haar jas.
Een uur later liep ze met een stofdoek door het huis.”Toch lief”, sprak vriendlief. Ik had hem bijna vermoord. ’s Avonds heb ik staan te janken van boosheid.Kortom, het wordt een roerige kerst!
Morgen sta ik weer alleen in de winkel. Flavio had het verdiend om een dag vrij te zijn vond hij. Ik ook…Vorige week mocht ik tenslotte weg. Morgenavond gaan we op bezoek bij vrienden en even de zinnen verzetten. Voor nu wens ik u, en ik hoop dat u alvast met me meeleeft richting kerst, een fijne avond. Gelukkig duurt kerst hier maar één dag!
Geniet er van en tot snel! Ciao ciao e a presto!