grijs en grauw is het als ik wegrij. De weg naar Verona is druk maar het is droog en dus rijdt alles lekker door. Het was weer een heerlijk onweer en een avondwandeling zat er niet in. Vanavond in de kast mijn mountainbike kleding bij elkaar zoeken, de fiets even schoonmaken en kijken of hij klaar is voor de barre tocht. Zo kom ik dagdromend op het werk. Er is zelfs een brede glimlach op mn gezicht. Ook mijn favo Italiaanse collega ziet dat en besluit me dan ook uitbundig te begroeten en voor ik er erg in heb vertelt hij me het boeiende verhaal van zijn hond die een uur weg is geweest en opeens weer voor de deur stond. Gelukkig was het snel negen uur en kon ik klanten gaan helpen. De dag ging snel en vanmiddag in het zonnetje terug. Om kwart voor zeven nog even over het meer gestaard in het donker. Heerlijk, al die lampjes....Zuchtend loop ik weer naar de auto voor de laatste kilometer. Ja hoor..hij doet het weer...of liever..niet. Starten was geen optie. Maar weer gebeld en een half uur later gesleept naar huis. Ik geef nog een schop tegen het achterwiel van de Tipo. Die staat morgen weer bij de garage. Heerlijk zo'n betrouwbaar vervoermiddel.
Het eten is klaar en we schuiven aan, even een wijntje er bij en terwijl mijn vriend ook afruimt zoek ik mijn spullen bij elkaar. Nog balend van de auto. Alles gevonden en dan de toch naar het schuurtje. Daar staat hij..mijn ouwe trouwe mountianbike. Al zeker 3 maanden niet gebruikt. Ik knip het licht aan en zie het meteen...of twee lege banden, of lek!
Snel de pomp er op en na twee minuten was al duidelijk...ze zijn lek. Ik vloek even en weet een leuke klus voor vriendlief na het wegbrengen van de auto. Kan er nu nog van profiteren, maandag vertrekt hij weer voor twee weken. Nee, niet mijn avond. Met mijn allerliefste glimlach weeg ik hem te overtuigen dat hij morgen wel mijn banden kan plakken. Dan schenk ik nog een wijntje in. Vanavond nog een wandeling langs het meer? Natuurlijk! Tot morgen...slaap lekker alvast e a presto!!!
Het eten is klaar en we schuiven aan, even een wijntje er bij en terwijl mijn vriend ook afruimt zoek ik mijn spullen bij elkaar. Nog balend van de auto. Alles gevonden en dan de toch naar het schuurtje. Daar staat hij..mijn ouwe trouwe mountianbike. Al zeker 3 maanden niet gebruikt. Ik knip het licht aan en zie het meteen...of twee lege banden, of lek!
Snel de pomp er op en na twee minuten was al duidelijk...ze zijn lek. Ik vloek even en weet een leuke klus voor vriendlief na het wegbrengen van de auto. Kan er nu nog van profiteren, maandag vertrekt hij weer voor twee weken. Nee, niet mijn avond. Met mijn allerliefste glimlach weeg ik hem te overtuigen dat hij morgen wel mijn banden kan plakken. Dan schenk ik nog een wijntje in. Vanavond nog een wandeling langs het meer? Natuurlijk! Tot morgen...slaap lekker alvast e a presto!!!