Sommige dingen kan je nu eenmaal niet sturen in het leven. Dat geldt bijvoorbeeld voor gevoelens. Gisteren was het zo druk in de winkel. Mooi voor de omzet maar onverwacht en zelfs zo druk dat ik geen kop drinken naar binnen heb kunnen werken. Voor het eerst ben ik uitgeput thuis op de bank in slaap gevallen...haha...Vanochtend toen ik opstond keek ik naar buiten en ving een glimp op van de kerstmarkt die nog sliep. De bergen op de achtergrond, het meer. Alleen. Zo voelde ik me opeens. Alleen. Mijn ouders ver weg, mijn zus...ver weg. Mijn vriend...ver weg. Mijn oude vrienden...ver weg. Even slikken en ontbijt er in. Niet aanstellen en doorgaan. In hoog tempo naar de winkel gelopen. Het meer boeide me niet eens.
De dag ging op automatische piloot. Weer druk, de borden "sale" doen schijnbaar wonderen. Kerst is in aantocht, onzekerheid slaat ook toe. Geen rustige dagen maar koken en familie. Donderdag is er geen tweede kerstdag maar de winkel is gesloten en vrijdag gaan we naar Nederland. Verlang ik zo naar. Na het werk in slakkentempo naar huis. Tranen in mijn ogen. Stomme ik. Heb je het zo mooi voor elkaar en in deze mooie tijd voel je je zo. Of misschien juist daarom.
Vanavond een bak pasta opgewarmd en met een fles wijn aan tafel gezeten. Skype mislukte steeds en van pure wanhoop maar weer een eind gelopen. Het weer was grauw vandaag, alsof er sneeuw zou komen. Ging allemaal aan me voorbij. Toen ik huiswaarts keerde stond de buurman weer bij zijn hek. Het hoort niet zo, riep hij. Maar kom binnen voor een goed glas wijn. Ik heb het gedaan. Slechte dag? vroeg hij. Ik keek hem verbaasd aan. Ik ben 70 geweest, zei hij. Dan zie je dat. Huilend heb ik mijn verhaal gedaan, idioot....Het luchtte op en toen ik huiswaarts keerde gaf ik hem spontaan een zoen op zijn wang. De wangen kleurden rood. Ik zwaaide en liet hem verbouwereerd achter, Ik voel me weer goed. Dank lieve buurman!
Nu opgelucht op de bank en bijna op bed. Blij dat ik hier woon en kerst? laat maar komen...Hier zijn ook vrienden! Slaap lekker allemaal en ciao ciao e a presto! Goed weekend!!!
De dag ging op automatische piloot. Weer druk, de borden "sale" doen schijnbaar wonderen. Kerst is in aantocht, onzekerheid slaat ook toe. Geen rustige dagen maar koken en familie. Donderdag is er geen tweede kerstdag maar de winkel is gesloten en vrijdag gaan we naar Nederland. Verlang ik zo naar. Na het werk in slakkentempo naar huis. Tranen in mijn ogen. Stomme ik. Heb je het zo mooi voor elkaar en in deze mooie tijd voel je je zo. Of misschien juist daarom.
Vanavond een bak pasta opgewarmd en met een fles wijn aan tafel gezeten. Skype mislukte steeds en van pure wanhoop maar weer een eind gelopen. Het weer was grauw vandaag, alsof er sneeuw zou komen. Ging allemaal aan me voorbij. Toen ik huiswaarts keerde stond de buurman weer bij zijn hek. Het hoort niet zo, riep hij. Maar kom binnen voor een goed glas wijn. Ik heb het gedaan. Slechte dag? vroeg hij. Ik keek hem verbaasd aan. Ik ben 70 geweest, zei hij. Dan zie je dat. Huilend heb ik mijn verhaal gedaan, idioot....Het luchtte op en toen ik huiswaarts keerde gaf ik hem spontaan een zoen op zijn wang. De wangen kleurden rood. Ik zwaaide en liet hem verbouwereerd achter, Ik voel me weer goed. Dank lieve buurman!
Nu opgelucht op de bank en bijna op bed. Blij dat ik hier woon en kerst? laat maar komen...Hier zijn ook vrienden! Slaap lekker allemaal en ciao ciao e a presto! Goed weekend!!!