Hallo allemaal...met nog één blog te gaan vanuit Italië van onze vaste blogger laten we jullie hierbij kennis maken met haar opvolgster. Ze gebruikt dit blog om haar voor te stellen. We wensen jullie veel leesplezier
Vanaf het begin volg ik de blog van de ‘Nederlandse emigrante’ en net toen ik had bedacht om voor te stellen om een kop koffie te gaan drinken, was daar het nieuws dat zij voor de aankomende maanden naar Denver verhuisd. Waardoor ik de vraag kreeg om tijdelijk haar blog over te nemen.En dan dus zomaar je eigen blog, best wel spannend…En aangezien ik had bedacht om een bestseller te schrijven is dit alvast een goed begin! Al schrijvende kom ik erachter dat het helemaal niet zo makkelijk is om op een pakkende manier die rondzwervende gedachten op papier te krijgen. Maar ik heb er zin in en ga mijn best doen om de aankomende maanden een schets van het leven rond het Gardameer weer te geven.
Ook ik ben vorig jaar naar het Gardameer verhuisd, om precies te zijn begin November. Met de auto vanuit Nederland vertrokken, door de Brennerpas en dan op het moment dat je uit de bergen bij Riva aankomt, lijkt het wel of alles even stil staat zo mooi is de eerste aanblik op het Gardameer. Het was een zonnige, prachtige dag en het meer lachte me toe voor een nieuwe stap in mijn leven. Nu een paar maanden verder kan ik zeggen dat dit de beste beslissing ooit is! Het Italiaanse leven, het Gardameer, de bergen, de natuur, het eten, de mensen en bovenal de liefde. Uiteraard gaat hier wel een verhaal aan vooraf, die ik graag met jullie zou willen delen.
Het begint eigenlijk precies 6 jaar geleden, in Venezuela. Voor mijn studie volgde ik een semester aan de Universiteit in Buenos Aires in Argentinië. Toen ik nog wat tijd over had voor mijn stage zou beginnen, besloot ik vrij spontaan om nog wat te gaan reizen. Onder andere naar Venezuela, dat leek me een spannend en ongerept land vol avontuur en dat was het ook! Anaconda’s in het wild gevangen, night safari’s met een gammele boot in een meer vol krokodillen én mijn Italiaanse vriend ontmoet.
We hebben elkaar voor het eerst gezien tijdens een trip naar de hoogste waterval ter wereld ‘Salto Angel’. Waarbij je een paar dagen in de jungle verblijft, slaapt in een hangmat onder de sterren, je eigen visje vangt als avondmaal en je verplaatst door de rivieren in een uitgeholde boomstam. Zoals je kunt voorstellen uiterst romantische omstandigheden. Vrij naïef luisterde ik de laatste dag hoe hij iedereen enthousiast aan het maken was om bij maanlicht de waterval te gaan bekijken. Die avond toen het moment daar was, wilde er niemand meer mee behalve ik.
Zittend op een rots en kijkend naar de waterval, voelde ik opeens een arm om me heen en dacht oh nee, hoe stom, hoe heb ik dit niet kunnen zien aankomen?!? Ik kwam hier toch voor die waterval en zeker niet om een beetje te gaan zitten zoenen. De vonk sloeg dus niet direct over maar ik was uiteraard wel gecharmeerd. De volgende dag kwam het afscheid en snel wisselde we nog even email adressen uit.
Mijn tocht ging verder naar Coro en vanuit daar ben ik samen met een Italiaan, die ik toevallig had leren kennen in het hostel, verder gereisd naar Chichirivichi een klein vissersdorpje met vele prachtige parel witte eilandjes. Daar boekten we het goedkoopste hostel wat bestond uit drie kamers bij een familie thuis. Na een duik in zee te hebben genomen en een paar biertjes te hebben gekocht gingen we terug naar het hostel, waar iemand op het terras zat te wachten. Ik kon niet direct zien wie het was, maar toen ik dichterbij kwam bleek het de Italiaan van Salto Angel te zijn?!? Wat een toeval!
Die avond gingen we met z’n drieën uit eten en sloeg de vonk richting de Italiaan van Salto Angel steeds meer over. Terug gekomen bij het hostel deden wij nog een drankje op het terras en daar was “onze eerste kus” op datzelfde moment kwam de eigenaar van het hostel, een zwaar gelovig man, de luiken sluiten en toen hij ons zag sloeg hij direct een kruisje. Ervan uitgaande dat ik bij die andere Italiaan hoorde. De volgende dag toen ik wakker werd waren ze allebei verdwenen…
Zelf moest ik nog naar Caracas om mijn spullen op te halen en reisde in de avond door naar een hostel ergens in de jungle waarvan de eigenaar Nederlands was. De volgende dag besloot ik om naar Puerto Colombia te gaan en mailde ik naar de Italiaan van Salto Angel om dat te laten weten. Zonder reactie en idee waar heen hij zijn reis zou vervolgen kwam ik aan in Puerto Colombia en ging ik op zoek naar een hostel. In de eerste de beste die ik vond werd ik aangesproken door de receptioniste of ik die en die was. Hij had namelijk al een kamer geboekt wat eveneens de laatst beschikbare was. Hij had mijn mail dus ontvangen en was ook nog eens naar dezelfde plek toe gereisd. Wederom verbazing en het woord toeval heeft bij mij nog nooit zoveel betekenis gehad. Op het strand aangekomen kwam ik hem tegen en samen hebben we daar een paar prachtige dagen beleefd tot het afscheid volgde.
Hij ging naar Burkina Faso om de plaatselijke bevolking te helpen met het bouwen van waterputten en mijn reis vervolgde zich verder door Venezuela, Colombia, Argentinië en uiteindelijk terug naar Nederland. We hebben steeds email contact gehouden, maar beide vervolgde we onze eigen levens ik in Amsterdam en hij in Italië. Na twee jaar waarin intussen alweer vele reizen afzonderlijk gemaakt waren, hadden we nog steeds email contact.
In de zomer van 2009 zou ik een vriendinnetje opzoeken in Spanje en op zoek naar de goedkoopste tickets stuitte ik op de optie om via Milaan naar Barcelona te vliegen. Was dus goedkoper dan een retourtje Adam en misschien wel een mooie aanleiding om hem nog een keer te zien. Met een bonzend hart liet ik hem weten over mijn plannen dat ik hem voor een paar dagen wilde opzoeken. Vrijwel direct daarna dacht ik waar ben ik in godsnaam mee bezig, het is twee jaar geleden en dat was Venezuela, dus belde ik daarna weer af…Maar wat had ik te verliezen dus uiteindelijk ben ik toch gegaan.
Daar aangekomen was het leven zoals in een film. De vonk was er direct en hij had een prachtig huis gehuurd aan de rand van de berg met een fantastisch uitzicht over het Gardameer. Per scooter gingen we door de smalle steegjes van het pittoreske stadje. Die avond was er een feest van vrienden zoals een echte Bertolli reclame, lange tafels onder de olijfbomen met heel veel heerlijk eten en wijn. Mijn hart was veroverd. Vanaf dat moment zijn we samen en hebben we gedurende vier jaar tussen Nederland en Italië heen en weer gereisd. En nu dus sinds November 2013 wonen we samen in het heerlijke Italië aan het prachtige Gardameer en genieten we enorm van deze nieuwe stap in ons leven.
Volgende keer vertel ik jullie meer over het leven hier aan het Gardameer, maar nu hebben jullie alvast een indruk van wie ik ben en waarom ik hier woon.