Gisteren de hele middag staan te koken en te oefenen in de keuken. Onze diepvries herbergt weer voor 40 jaren pasta en saus. Ook de kip was goed gelukt en heeft heerlijk gesmaakt. Er gaat ook wat mee richting Nederland! Van de pasta dan. Na het koken en eten weer een hele tijd bezig geweest de koken schoon te maken. Voor ik het wist was de dag voorbij en lag ik uitgeput op de bank naar Penoza te kijken. Ik moest de laatste vier afleveringen nog kijken en dat is gelukt.
Vanochtend vroeg opgestaan om op de mountainbike een rondje te doen. Heerlijk om in alle rust langs het meer te scheuren en te genieten van het uitzicht. Toen ik tegen de middag terug kwam was het fiets schoonmaken, douchen en aan tafel een boodschappenbriefje maken. Vriendlief komt maandagmorgen pas terug dus alles wat ik nu kan halen is meegenomen.
Vanmiddag in de auto naar een goedkope supermarkt in de buurt gereden. Een soort Italiaanse Aldi zeg maar. Italianen kunnen ook stug en sacherijnig zijn en het lijkt dat zowel personeel en klanten in dezelfde sfeer zitten. Vroeger ging ik hier ook altijd naar toe wanneer ik op vakantie was aan het meer.Dat was leuker, dan kocht ik alleen water, wijn en lekkere dingen. Nu moet ik voor een huishouden en een kerst inkopen doen. Na een kwartier begrijp ik al die sacherijnige gezichten. Ik zag in de spiegel mijn eigen gezicht. Steeds loop ik weer vast op een onbenul die zijn kar in het midden van het pad laat staan of iemand die naar een schap staat te kijken en niet let op de mede-klanten. Ik kreeg zelfs ruzie met iemand die naar mijn idee niet snel genoeg aan de kant ging. Het lijkt wel een verkeerssimulatie hier.
Bij de kassa hele kar leeg pakken, een kassière die zit te kijken met een strenge blik van ‘schiet nu toch eens op” en zuchtende klanten achter me. Nee, ik ben ook niet vrolijk meer. Kar legen, meteen door rijden en weer inpakken. Als die zware dingen. Tot dat opeens iemand achter me de zes flessen water oppakt en in mijn kar zet. Een Italiaanse man met een enorme glimlach. Hij helpt me mee, zomaar. Ze bestaan nog!Na het afrekenen helpt hij me zelfs mee de boodschappen naar de auto duwen. Bij de auto bedank ik hem.Waar ik woon? De vraag had ik bijna kunnen verwachten. Alles gebeurt met een reden. Ik bedank hem nogmaals en klop op zijn schouder. Telefoon? Hij probeert het nog eens. Ik glimlach en sluit de deur. Maar goed ook geloof ik. Een scheldkannonade is mijn deel…
Als ik weg rij zie ik hem nog roepen op de parkeerplaats. Wat een bijzonder winkelervaring.
Thuis de boodschappen weer door mijn handen maar het goede nieuws is dat ik bijna alles in huis heb. Op naar kerst…Krijg er toch wel zin in!
Morgen weer werken en nu maar hopen dat het wel drukker wordt dan vorige week…
Ciao ciao e a presto!