Normaal maak ik één keer in de twee dagen een blog. Maar ik maak nu een uitzondering en meldt me dan zaterdag weer. Morgen namelijk drukke dag en vrijdag eigenlijk ook. Toch wel leuk hoor bloggen...al die reacties op mijn blog gisteren! Dankjewel allemaal en jullie maken het zeker mee!
Vandaag veel nagedacht. Weet je, het leven in Italië is niet alleen mooie natuur, vaak mooi weer en lekker eten. Italië is ook verwende zoons en betuttelende moeders. Zo hebben we in onze vriendenkring een feministe. Ze heeft en zoon van 14 en een hele tijd geleden wilde ik samen met een paar andere vriendinnen met haar uit eten. We waren bij haar thuis en tijdens ons "indrinken" zat ze als vanouds weer af te geven op "de man". De vrouw moest opstaan en laten zien dat ze gelijkwaardig is. Net toen we weg wilden kwam zoonlief thuis en die wilde een gestreken shirt. Dat ging opeens voor...
En wat denk je van werken in Italië? Ik heb een leuke baan in een klein team maar als ik bij mijn vriend kijk zie ik hoe het meestal gaat. Iedereen is elkaars concurrent (want als er mensen weg moeten kan jij dat zijn en dus moet je ten koste van alles bewijzen) en collegialiteit is ver te zoeken. Tijdens mijn korte tijd bij het callcenter in Verona heb ik dat toch ook wel gemerkt. Samenwerken is lastig.
Onze buurman is 76...vorig jaar werd hij uit de ziektekostenverzekering gegooid. Hij was te oud, kan je je dat voorstellen? Hij houdt angstvallig spaargeld achter de hand mocht hem iets gebeuren en een arts bezoeken? Nee, niet zomaar! Ook dat is Italie. Nu zijn de ziekenhuizen rond het meer aardig modern maar als je er komt te liggen betaal je de hoofdprijs en zal familie voor je moeten zorgen. Net als ik kinderen zou krijgen ik er moet zijn voor mijn man en kinderen. Ook dat is Italië.
Dat zijn de keerzijdes van dit mooie land. Dit mooie land waarin krankzinnige politici en de kerk het voor het zeggen hebben. Twijfel slaat dan toe. Vandaag spraken we daarover tijdens onze wandeling. Mijn vriend bleef staan en keek me aan. Als het ons te gek wordt hier gaan we naar jouw land, zei hij. Dat voelde opgelucht maar ook raar. Je leven hier wonen en als het lastig wordt weer profiteren van het goed geregelde Nederland?? Nee...
We hebben onze buurman weer op sleeptouw genomen naar een restaurant vanavond en heerlijk gegeten en gesproken over Italië. De buurman vertelde dat hij zijn vaderland lief had en haatte en dat dat afhankelijk was van de dag met haar gebeurtenissen. Nu thuis zit ik met een hoofd vol vraagtekens. Maar ik ga er voor...ik wil hier blijven en genieten net als nu!
Morgen werken, morgenavond naar vrienden meteen na werktijd en vrijdag na werk heb ik met mijn vriend een feestavond van zijn werk. Uniek, gebeurt nooit begreep ik. Maar we gaan...net als ik er ook voor ga hier in Italië...
ciao ciao e a presto..slaap lekker