De saaie januari maand is begonnen. Onverwacht zijn we met ons tweeën thuis. Voelt goed, met vriend gaat het al wat beter en samen maken we lange wandelingen langs het meer. Het weer is soms druilerig en dan opeens weer bijna voorjaar. Maar ongeacht het weer genieten we van de wandelingen. Gisteren maakten we een lange wandeling. Zondag was opgegaan aan bakhangen en naar de schoonouders.
Schoonouders waren blij dat ze ons zagen. Na een tijdje kwam het gesprek weer eens op trouwen. Ik was alweer klaar met dit bezoek. Jammer dat het onderwerp weer werd aangesneden. We waren al twee (!) jaar bij elkaar en werd het niet eens tijd?? Ik lachte het weg maar zag dat mijn vriend serieus bleef kijken. Werd hij nu boos? Nee toch? Niet nu? Hij keek me aan en zei: "het is geen romantische plek en moment maar....wil je met me trouwen". Ik was overrompeld en kon niet eens antwoorden omdat schoonmama gillend op haar knieën viel. Ze maakte zoveel lawaai dat alle aandacht naar haar ging.
Trouwen? Daar hebben we het al heel lang niet over gehad. Ik weet het niet, was mijn eerste gedachte. Waarom en waarom nu al? Dit kwam zo onverwacht. Ik keek hem nog eens diep in de ogen en voordat ik er erg in had stamelde ik iets van "si si...". Ik had Ja gezegd! Hij omhelsde me gevolgd door een brullende schoonmoeder en een behuilde schoonvader. Wat een bijzondere wending.
Gisteren langs het meer hebben we het er nog uitgebreider over gehad. Ik sta er volledig achter en we hebben het ook mijn ouders al verteld. Pa vond het geweldig want een Italiaanse bruiloft lijkt hem wel wat...2014 wordt ons jaar, ok? Ik kwam ook spontaan met het idee mijn blogjes te verzamelen, te voorzien van foto's en leuke weetjes over het meer toe te voegen tot een compleet boek over het Gardameer. Dat idee krijgt nu steeds meer vorm en ben benieuwd wat jullie er van vinden. Ik heb mijn steun gezocht bij de mensen van Lago di Garda NL en die juichen dit toe en steunen mij in ieder geval. Wordt 2014 dan toch mijn jaar? We zullen het zien. Nu trek ik mijn schoenen weer aan voor een nieuwe wandeling. Overmorgen weer werken, lopen straks even bij de winkel langs...
We horen snel weer van elkaar, dank voor jullie wensen! ciao ciao e a presto!
Schoonouders waren blij dat ze ons zagen. Na een tijdje kwam het gesprek weer eens op trouwen. Ik was alweer klaar met dit bezoek. Jammer dat het onderwerp weer werd aangesneden. We waren al twee (!) jaar bij elkaar en werd het niet eens tijd?? Ik lachte het weg maar zag dat mijn vriend serieus bleef kijken. Werd hij nu boos? Nee toch? Niet nu? Hij keek me aan en zei: "het is geen romantische plek en moment maar....wil je met me trouwen". Ik was overrompeld en kon niet eens antwoorden omdat schoonmama gillend op haar knieën viel. Ze maakte zoveel lawaai dat alle aandacht naar haar ging.
Trouwen? Daar hebben we het al heel lang niet over gehad. Ik weet het niet, was mijn eerste gedachte. Waarom en waarom nu al? Dit kwam zo onverwacht. Ik keek hem nog eens diep in de ogen en voordat ik er erg in had stamelde ik iets van "si si...". Ik had Ja gezegd! Hij omhelsde me gevolgd door een brullende schoonmoeder en een behuilde schoonvader. Wat een bijzondere wending.
Gisteren langs het meer hebben we het er nog uitgebreider over gehad. Ik sta er volledig achter en we hebben het ook mijn ouders al verteld. Pa vond het geweldig want een Italiaanse bruiloft lijkt hem wel wat...2014 wordt ons jaar, ok? Ik kwam ook spontaan met het idee mijn blogjes te verzamelen, te voorzien van foto's en leuke weetjes over het meer toe te voegen tot een compleet boek over het Gardameer. Dat idee krijgt nu steeds meer vorm en ben benieuwd wat jullie er van vinden. Ik heb mijn steun gezocht bij de mensen van Lago di Garda NL en die juichen dit toe en steunen mij in ieder geval. Wordt 2014 dan toch mijn jaar? We zullen het zien. Nu trek ik mijn schoenen weer aan voor een nieuwe wandeling. Overmorgen weer werken, lopen straks even bij de winkel langs...
We horen snel weer van elkaar, dank voor jullie wensen! ciao ciao e a presto!