Vroeg opstaan op mijn vrije dag. Om zeven uur vriendlief uitgezwaaid op weg naar het vliegveld van Verona. Ik wilde eerst mee maar omdat hij moest reizen met 3 collega's was dat onmogelijk in de auto. Dan maar zwaaien voor het huis. Daar stond ik dan, wetende dat er weer twee lange weken alleen te gaan zijn. Het werd langzaam licht boven het meer, mooi gezicht. Ik besloot meteen maar een wandeling er aan te wagen. Grappig...hier en daar mensen op weg naar het werk, een verdwaalde jogger en verder eenzaam en alleen. Het water kabbelde tegen de kade en de stenen. Mensen, wat een heerlijk gevoel en dat zo vroeg. Ik vergat zelfs even dat ik alleen ben voor de komende veertien dagen.
Toch pas om negen uur thuis, heerlijk aan de koffie en daarna even snel door het huis gegaan. Buiten begon het al te betrekken, dus even snel een broodje naar binnen gewerkt en op naar de winkel waar ik het gisteren over had. Een kledingwinkel. Meteen na de siësta sta ik voor de deur. De eigenaar laat me binnen nadat ik even had geklopt op het raam. Rustige tijden weer, zegt de man terwijl hij voor me uitloopt. Minder toeristen en dus minder inkomsten. Het is één van de weinige winkels die open blijft in de winter hier. Terwijl hij me een stoel aanbiedt ratelt hij door. Er wordt iemand gezocht voor de woensdag, donderdag en de vrijdag. In de zomer 10 uur per dag en in de winter 6 uren. Gemiddeld dus meer dan 24 uren per week. Het lijkt me wel wat. Het gesprek verliep goed en gaandeweg werd ik steeds enthousiaster. De gedachte dat ik op vijf minuten van mijn huis zou werken met een permanent uitzicht over het meer, nou ja...op een paar honderd meter, wakkerde dat gevoel aan. Na drie kwartier stond ik weer buiten. Hij zou met zijn vrouw verder overleggen en hij belt me de komende dagen. Ik ren naar huis want het tijdschema is toch wat krap. Thuis, de buurman stond er niet want het regende inmiddels, snel mijn tanden gepoetst en in de auto gestapt. Op naar de tandarts. Ben de eerste patient die middag. Wonderbaarlijk dat Italiaans praten bij een medicus niet lukt. Ik durfde het gewoon niet. Bang de verkeerde dingen te zeggen of akkoord te gaan met de verkeerde behandeling...haha..Geen problemen gelukkig en ik stond snel weer buiten. Mezelf trakteren op een koffie bij een restaurant. De eigenaar van de winkel zie ik voor de winkel staan onder het afdakje, hij keek verveeld de straat in. Buongiorno! Ik begroet hem overdreven. Hij lacht en wenkt me. Wanneer kun je beginnen? Ik kijk hem aan. Bedoelt u dat....Si...Ik ben blij, te gek. Over twee weken ben ik in de winkel! Morgen mijn baantje in Verona opzeggen. Yes...Vriend vanavond wat leuks te vertellen via Skype. Vanavond zingend en fluitend in de regen terug gekomen. Soms zit het mee! T
Toch pas om negen uur thuis, heerlijk aan de koffie en daarna even snel door het huis gegaan. Buiten begon het al te betrekken, dus even snel een broodje naar binnen gewerkt en op naar de winkel waar ik het gisteren over had. Een kledingwinkel. Meteen na de siësta sta ik voor de deur. De eigenaar laat me binnen nadat ik even had geklopt op het raam. Rustige tijden weer, zegt de man terwijl hij voor me uitloopt. Minder toeristen en dus minder inkomsten. Het is één van de weinige winkels die open blijft in de winter hier. Terwijl hij me een stoel aanbiedt ratelt hij door. Er wordt iemand gezocht voor de woensdag, donderdag en de vrijdag. In de zomer 10 uur per dag en in de winter 6 uren. Gemiddeld dus meer dan 24 uren per week. Het lijkt me wel wat. Het gesprek verliep goed en gaandeweg werd ik steeds enthousiaster. De gedachte dat ik op vijf minuten van mijn huis zou werken met een permanent uitzicht over het meer, nou ja...op een paar honderd meter, wakkerde dat gevoel aan. Na drie kwartier stond ik weer buiten. Hij zou met zijn vrouw verder overleggen en hij belt me de komende dagen. Ik ren naar huis want het tijdschema is toch wat krap. Thuis, de buurman stond er niet want het regende inmiddels, snel mijn tanden gepoetst en in de auto gestapt. Op naar de tandarts. Ben de eerste patient die middag. Wonderbaarlijk dat Italiaans praten bij een medicus niet lukt. Ik durfde het gewoon niet. Bang de verkeerde dingen te zeggen of akkoord te gaan met de verkeerde behandeling...haha..Geen problemen gelukkig en ik stond snel weer buiten. Mezelf trakteren op een koffie bij een restaurant. De eigenaar van de winkel zie ik voor de winkel staan onder het afdakje, hij keek verveeld de straat in. Buongiorno! Ik begroet hem overdreven. Hij lacht en wenkt me. Wanneer kun je beginnen? Ik kijk hem aan. Bedoelt u dat....Si...Ik ben blij, te gek. Over twee weken ben ik in de winkel! Morgen mijn baantje in Verona opzeggen. Yes...Vriend vanavond wat leuks te vertellen via Skype. Vanavond zingend en fluitend in de regen terug gekomen. Soms zit het mee! T