Nee, niet mijn dag. Het is Lunedi...maandag. Eerst al vroeg op terwijl er nog iemand in je bed ligt te ronken. Het motiveert niet om op te staan. Vergeten brood uit de diepvries te halen dus mijn Nederlandse ontbijtje was Italiaanse toast. Ook niet echt verkeerd trouwens maar ik zweer bij een broodje. Aan de late kant dus rennend naar de Tipo en even later opweg naar Verona. Druk...echt niet normaal! Alsof iedereen terugkeert van het meer naar huis. Het is bewolkt en grijs. Genoeg tijd om de lucht te bestuderen in de file. Achter een ronkende vrachtwagen. Heerlijke lucht. Ik bedenk me dat ik alweer een hele tijd niet heb hard gelopen. Dat is niet goed, vanavond maar mee beginnen.
Twee minuten voor ik moet beginnen ren ik het kantoor binnen. Ja hoor...de enige plaats die nog vrij is is naast de praatzieke Italiaanse collega. Nog voordat ik mijn tas naast de stoelpoot heb gedumpt begint hij al. How was your weekend love? Ik kijk hem aan en lach even, to short honey...bijt ik hem toe. Ik zoek hoe de anderen naar ons kijken, ze weten hoe ik me erger aan die jongen.
We gaan vandaag meeluisteren, niet echt motiverend maar toch...De ochtend ging dan toch wel snel. Tussen de middag anderhalf uur pauze. Ik wandel de stad in en zie hoe mijn Italiaanse vriendje wanhopig probeert me bij te benen. Ik neem allerlei rare bochten en weet hem af te schudden. Na 20 minuten plof ik op een stoel in een klein restaurantje. Heerlijk, wat een rust. Ik geniet van de oude Italiaanse mannen die druk discussiërend over voetbal elkaar proberen te overtuigen van hun gelijk. Een bordje pasta bestel ik en ik neem me voor er heerlijk van te genieten. Terwijl ik net in de goede modus kom zie ik iemand aanschuiven bij mijn tafel. Ja hoor...hij weer. Ciao bella...lacht hij en zet zich neer. Ik ben overdonderd en het einde van het liedje is dat we samen de maaltijd nuttigen en dat ik een drie kwartier heb moeten luisteren naar zijn actieve weekend. hij heeft 48 uren gegamed. Wow...je moet een leven zoeken, zeg ik hardop en lach naar hem. Hij glimlacht terug, weet hij veel. In ieder geval was de magie van de lunch weg.
De weg terug was lang en die middag ging in een roes voorbij. Ik kon mijn aandacht niet meer terugvinden.
Aan het einde van de dag in de Tipo en ja hoor...vergeet het maar. Starten deed hij niet meer. Ik vervloek de garage. Wanhopig stap ik uit en schop eens tegen het voorwiel. Hielp niet. Help? Ik hoor het hem zeggen. Eindelijk blij om hem te zien. Si...lach ik nu gemeend naar hem. Ik open motorkap en hij kruipt er onder terwijl ik start. Hij doet niets. Dan zie ik min Italiaanse collega een steen pakken. Wat doet hij nu? Hij tikt ergens op en terwijl ik start...slaat de motor aan...aha...Ik weet het nog, dan is het de startmotor. Dat gaat weer geld kosten. Ik bedank hem oprecht en rij naar huis.
Nu terwijl ik dit typ, is de Tipo al weer naar de garage en wordt mijn eten nu klaar gemaakt in de keuken. Gelukkig kan ik morgen met de andere auto. Nu relaxen en straks nog even langs het meer. Eerlijk gezegd ben je dan vast alles weer vergeten van vandaag. Ook word ik blij van al die leuke reacties op mijn blog, doe ik het tenminste niet voor niets!
Twee minuten voor ik moet beginnen ren ik het kantoor binnen. Ja hoor...de enige plaats die nog vrij is is naast de praatzieke Italiaanse collega. Nog voordat ik mijn tas naast de stoelpoot heb gedumpt begint hij al. How was your weekend love? Ik kijk hem aan en lach even, to short honey...bijt ik hem toe. Ik zoek hoe de anderen naar ons kijken, ze weten hoe ik me erger aan die jongen.
We gaan vandaag meeluisteren, niet echt motiverend maar toch...De ochtend ging dan toch wel snel. Tussen de middag anderhalf uur pauze. Ik wandel de stad in en zie hoe mijn Italiaanse vriendje wanhopig probeert me bij te benen. Ik neem allerlei rare bochten en weet hem af te schudden. Na 20 minuten plof ik op een stoel in een klein restaurantje. Heerlijk, wat een rust. Ik geniet van de oude Italiaanse mannen die druk discussiërend over voetbal elkaar proberen te overtuigen van hun gelijk. Een bordje pasta bestel ik en ik neem me voor er heerlijk van te genieten. Terwijl ik net in de goede modus kom zie ik iemand aanschuiven bij mijn tafel. Ja hoor...hij weer. Ciao bella...lacht hij en zet zich neer. Ik ben overdonderd en het einde van het liedje is dat we samen de maaltijd nuttigen en dat ik een drie kwartier heb moeten luisteren naar zijn actieve weekend. hij heeft 48 uren gegamed. Wow...je moet een leven zoeken, zeg ik hardop en lach naar hem. Hij glimlacht terug, weet hij veel. In ieder geval was de magie van de lunch weg.
De weg terug was lang en die middag ging in een roes voorbij. Ik kon mijn aandacht niet meer terugvinden.
Aan het einde van de dag in de Tipo en ja hoor...vergeet het maar. Starten deed hij niet meer. Ik vervloek de garage. Wanhopig stap ik uit en schop eens tegen het voorwiel. Hielp niet. Help? Ik hoor het hem zeggen. Eindelijk blij om hem te zien. Si...lach ik nu gemeend naar hem. Ik open motorkap en hij kruipt er onder terwijl ik start. Hij doet niets. Dan zie ik min Italiaanse collega een steen pakken. Wat doet hij nu? Hij tikt ergens op en terwijl ik start...slaat de motor aan...aha...Ik weet het nog, dan is het de startmotor. Dat gaat weer geld kosten. Ik bedank hem oprecht en rij naar huis.
Nu terwijl ik dit typ, is de Tipo al weer naar de garage en wordt mijn eten nu klaar gemaakt in de keuken. Gelukkig kan ik morgen met de andere auto. Nu relaxen en straks nog even langs het meer. Eerlijk gezegd ben je dan vast alles weer vergeten van vandaag. Ook word ik blij van al die leuke reacties op mijn blog, doe ik het tenminste niet voor niets!