Het ergste van het bijhouden van een blog is wel dat iedereen tot op zekere hoogte een inkijk krijgt in je leven. Je bepaalt natuurlijk zelf wat je schrijft maar soms kunnen dingen niet worden achtergehouden. Ik ben en chaoot. Een enorme chaoot. Zo heb ik gisteren keurig alles ingepakt en zelfs mijn laptop meegenomen. Vanochtend zag ik dat de batterij leeg raakt en wilde mijn oplader pakken. Inderdaad...vergeten. Stom..ik schrijf dus nu op de laatste loodjes van de batterij en moet het zo ook nog verzenden.
We zijn even gestopt om een lunch te nemen en dus schrijf ik nog snel even een stukje. We zijn vanochtend toch wel redelijk vroeg vertrokken en het was weer bijzonder fraai. Lucio, onze gids, heeft een mooie route uitgezet. Vandaag kon ik ook aardig meekomen met de rest en dat gaf een goed gevoel. Een goed gevoel ook na een knap bergweggetje. Het ging even omhoog en opeens scherp naar beneden. Maar vlak voordat moment doemde het meer op...en ondanks het grijze weer was het een indrukwekkend gezicht. Geweldig. We hebben even stil gestaan en genoten van het landschap en de ultieme rust. Wanneer ik ooit zware stress krijg trek ik me daar terug om bij te komen. Heerlijk. We hebben er al weer bijna 30 km opzitten door ruig terrein. Nu op het terras wachten op een bord spaghetti. Even nieuwe energie tanken. Vanavond rond half zeven zijn we (als het goed is en er geen lekke banden komen) bij ons volgende logeeradresje. Lucio heeft daar een catering laten aanrukken. Niet koken dus. Heerlijk. Morgen staat er nog een route van 65 km op het programma en dan weer naar huis. Vriendlief moet weer een tijdje van huis en ik zal vanaf maandag er weer alleen voor staan.
Nu komt de pasta, dampende pasta, het terras op. Ik eindig hiermee en ik hoop dat u morgenavond kunt lezen wat er verder nog is gebeurd. U zou dit moeten zien. Dampende pasta-schotels met op de achtergrond de haven en onze fietsen. Een ultieme foto voor een sportieve vakantie aan het meer. Alle vrienden van Lago di Garda Italie en Nederland/België...een goed
We zijn even gestopt om een lunch te nemen en dus schrijf ik nog snel even een stukje. We zijn vanochtend toch wel redelijk vroeg vertrokken en het was weer bijzonder fraai. Lucio, onze gids, heeft een mooie route uitgezet. Vandaag kon ik ook aardig meekomen met de rest en dat gaf een goed gevoel. Een goed gevoel ook na een knap bergweggetje. Het ging even omhoog en opeens scherp naar beneden. Maar vlak voordat moment doemde het meer op...en ondanks het grijze weer was het een indrukwekkend gezicht. Geweldig. We hebben even stil gestaan en genoten van het landschap en de ultieme rust. Wanneer ik ooit zware stress krijg trek ik me daar terug om bij te komen. Heerlijk. We hebben er al weer bijna 30 km opzitten door ruig terrein. Nu op het terras wachten op een bord spaghetti. Even nieuwe energie tanken. Vanavond rond half zeven zijn we (als het goed is en er geen lekke banden komen) bij ons volgende logeeradresje. Lucio heeft daar een catering laten aanrukken. Niet koken dus. Heerlijk. Morgen staat er nog een route van 65 km op het programma en dan weer naar huis. Vriendlief moet weer een tijdje van huis en ik zal vanaf maandag er weer alleen voor staan.
Nu komt de pasta, dampende pasta, het terras op. Ik eindig hiermee en ik hoop dat u morgenavond kunt lezen wat er verder nog is gebeurd. U zou dit moeten zien. Dampende pasta-schotels met op de achtergrond de haven en onze fietsen. Een ultieme foto voor een sportieve vakantie aan het meer. Alle vrienden van Lago di Garda Italie en Nederland/België...een goed